ಮೊದಲಿಗೆ ಎರಗುವೆ ಅಮ್ಮ ನಿನ್ನಡಿಗೆ.
ಸ್ತುತಿಯ ಗರಿಯಿದೋ ಈಗ ನಿನ್ನಯ ಮುಡಿಗೆ.

ಕರುನಾಡಿನುದ್ದಗಲ ಚಿರಸಂಚಾರದಲಿ
ಘನಗಿರಿ ವನಸಿರಿಯುಲಿವ ಮೆಲುಗಾನ ನೀನು.
ಹೂ-ಹಸಿರು ಜಲಧಾರೆ ನೀಲಾಂಬರದಲಿ
ಜಗ ಸೆಳೆವ ನೆಲದಾಯಿ ನಗೆಗಾನ ನೀನು.

ನಿನ್ನಂಗಳದಲಿ ಹಬ್ಬಿತದೋ ನೋಡು
ನಾಟ್ಯಹಾಡುಹಸೆ, ಶಿಲ್ಪಚಿತ್ರಕಲೆ ನೂರುಬಗೆಬಳ್ಳಿ.
ಬಾನಷ್ಟಗಲಕು ಕಲೆಯ ಚಪ್ಪರಮಾಡು
ಕಲ್ಪದುದ್ದಕು ಬೀರಿವೆ ಕಂಪು ನೂರಾರು ಹೂವರಳಿ.

ನಿನ್ನ ಸಿಂಗರಿಸುವೆ; ಕಂದನಾಟವು ನನದು
ನಿನ್ನವೇ ಚಿನ್ನದಕ್ಕರವ ನಿನದೇ ಕೊರಳು-ಬೆರಳಿಗಿಟ್ಟು.
ಹೊಗಳಿ ಹಾಡುವೆ ಮತ್ತೆ ತೊದಲುನುಡಿ ನನದು
ನಗುವೆ ಮೆಚ್ಚಿ ನೀ ಒಡವೆ ನಿನದೇ ಹೊಸದಾಗಿ ತೊಟ್ಟು.

ನಿನ್ನೊಡಲ ಕುಡಿಗಳು ನಾವದೆಷ್ಟೋ ಕೋಟಿ
ಸೊಗಕು ನೋವಿಗು ನಿನ್ನ ಮಡಿಲಲ್ಲದಿಲ್ಲ ಬೇರೆ ಗತಿ.
ಕತೆಕಾವ್ಯ ಹೆಣೆವುದೂ ನಿನ್ನೆದೆಯನೇ ಮೀಟಿ
ಅಲ್ಲದ್ದನೂ ಒಪ್ಪಿಸಿಕೊಳುವೆ ಅಮ್ಮಾ, ನಿನದಮಿತ ಪ್ರೀತಿ.

ಪೊಡಮಡುವೆವೇ ತಾಯಿ, ತಡಮಾಡದೆ ಹರಸು
ಅಡಿಗಡಿಗಿಂದು ಸತ್ವಪರೀಕ್ಷೆ; ಸಡಿಲಾಗುತಿದೆ ಒಗ್ಗಟ್ಟು.
ಶಿರಬಾಗಿದಷ್ಟೂ ಮನಗಳಿಗೆ ಮನದಟ್ಟು ಮಾಡು
ಸಮತೆ-ಸಮಾನತೆ, ಸಂತೃಪ್ತಿ-ಸಂಪ್ರೀತಿಗಳ ಗುಟ್ಟು.