ಕಣ್ತೆರೆಸುವ ಗಳಿಗೆಗಳು

ಅದೆಂಥ ಗಾರುಡಿಗನೋ ನೀನು!
ತೆರೆದ ಬಾಗಿಲಿಗೂ
ತಿಕ್ಕಿ ತೊಳೆದ ಬೊಗಸೆಗಣ್ಣ ಬರೆಯಬಲ್ಲವನು!
ಕಣ್ಬೊಂಬೆಗೂ ಬಿಡಿಸಿಯೊಂದು ಕಣ್ಣು,
ಕಣ್ತೆರೆಸಬಲ್ಲವನು!

ನನ್ನದಿದೋ ಮುಚ್ಚಿದ ಕದವೂ
ಜೀವಂತವೀಗ!
ಗಾಳಿಗಾಡುತಾ ಒಂದೇಸಮ ಸದ್ದು
ಮೌನಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ತುಂಬೆಲ್ಲ!

ಅದೆಂಥ ಶಕ್ತಿಯೋ, ಭಕ್ತಿಯೋ ನಿನದು!
ಬಿಡದೆ ಕಿಂಚಿತ್ತೂ
ಕಲ್ಲಕಂಭವ ಬಗೆದು
ನರನನೂ, ಸಿಂಹವನೂ ನೀನು,
ಕಡೆಗೆ ನರಸಿಂಹನನೂ ಪ್ರಕಟಿಸುವವನು!

ನಿನ್ನೆದುರು ಮೈಮರೆಯುತಾ ಬೆತ್ತಲಾಗುವಾಗ
ಅಥವಾ ಬೆತ್ತಲಾಗುತಾ ಮೈಮರೆವಾಗ
ನಾ ನಾನಾಗತೊಡಗುತ್ತೇನೆ ನಿಧಾನ!
ಒಂದೆರಡೇ ಹೆಜ್ಜೆ ಅಷ್ಟೇ...
ಹಿಂದಿನಷ್ಟೂ ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಪಾಠ ಎದುರಾಗುತ್ತದೆ;
ಚಿಟ್ಟೆಯೊಂದು ಮಡಚಿಟ್ಟು ರೆಕ್ಕೆ,
ಕಳಚಿಟ್ಟು ಬಣ್ಣ-ಕಣ್ಣುಗಳ
ಕೋಶದೊಳಹೊಗುತ್ತದೆ;
ಎಡತಾಕುತಾ ಗೋಡೆ ಸುತ್ತ
ತೆವಳತೊಡಗುತ್ತದೆ.

ಮಂಜುಗಣ್ಣಿಗೆ
ಕೈಲಿ ಬೆತ್ತ ಹಿಡಿದ ಗುರುವಿನಂತೆ
ಕಿಡಿಕಾರುವ ಅಮ್ಮನ ಕಣ್ಣಿನಂತನಿಸುವ
ಆ ಗಳಿಗೆ,
ಗಾರುಡಿಗನೂ ಅಲ್ಲ, ಶಕ್ತಿ-ಭಕ್ತಿಗಳೂ ಅಲ್ಲ,
ನೀನು ಥೇಟ್ ನನ್ನಂತೆಯೇ ಮನುಷ್ಯನೆಂದರಿವಾಗುವ

ಆ ಗಳಿಗೆ,

ಆಪ್ತವೂ ಹೌದು; ಅನಪೇಕ್ಷಿತವೂ ಹೌದು!