ಹಾಗೆಲ್ಲ ಆಗಿ ಹೀಗಾಗಿಬಿಟ್ಟಾಗ...
--------------------
ಹೀಗೇ ಒಂದು ಮಟಮಟ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ
ಹೊರಗೆ ಲೋಕ ಬೆವರೊರೆಸಿಕೊಳುತಿತ್ತು
ಒಳಗು ತಂಪೊಂದನೇನೋ ಒಳಗೊಳುತಿತ್ತು.
ತಾನೊಳಹೊಗುತಿತ್ತು, ಮತ್ತೊಳಗೊಳುತಿತ್ತು..

ದಿನವೊಮ್ಮೊಮ್ಮೆ  ಕ್ಷಣವೆನಿಸುವುದೂ,
ಮತ್ತೊಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಯುಗವೆನಿಸುವುದೂ
ಪ್ರೀತಿ-ಪ್ರೇಮದಲೇ ತಾನೇ?
ಏನೋ ಅಂಥದ್ದಾಗಿಯೇಬಿಟ್ಟಿರಬೇಕು!

ದೂರದಿಂದಲೇ ಯಾರೋ ಊದಿದ್ದು- "ಉಫ್ಫ್.."
ಮುಚ್ಚಿದ್ದಷ್ಟೂ ಹಾರಿ ಅಷ್ಟಾಚೆ, ಒಳಗು ನಿಗಿನಿಗಿ ಕೆಂಡ!
ಹಿಂದಿರದಷ್ಟು, ಇನ್ನಿರದಷ್ಟು ಬಿಸಿಯೂ, ಬೆಳಕೂ..
ಬದುಕೀಗ ಥೇಟ್ ಬೆಂಕಿ ಹಾಯುವ ಕೊಂಡ!

ಈಗೀಗ ಒಳಗಿಣುಕಿದರೆ ಇದ್ದವೆಲ್ಲ ಇಲ್ಲವಾಗುತಾ,
ಇಲ್ಲದ್ದು ನೂರಾರು ಕಾಣಸಿಗುತಾ,
ತನ್ನವರು-ಅಲ್ಲದವರು, ಭಾಗ್ಯ-ದೌರ್ಭಾಗ್ಯ
ಒಂದೂ ಅರಿಯದ ವಿಸ್ಮೃತಿ, ಬಲು ಸವಿಸವಿ ಭ್ರಾಂತಿ!

ಓಗೊಡುವುದೂ ಓಗೊಡದಿರುವುದೂ
ಒಂದೇ ಸಮ ಕಷ್ಟಸಾಧ್ಯ!
ಅಚ್ಚರಿಯೆಂದರೆ,
ತಾನಾಗಿರುವುದೂ ಇನ್ನೇನೋ ಆಗಿಬಿಡುವುದೂ
ಒಂದರೊಳೊಂದು ಮಿಳಿತವೆಂಬಂತೆ
ಅಪ್ರಯತ್ನ, ಬಲುಸುಲಭಸಾಧ್ಯ!

ಹೌದು, ಅಲ್ಲಿ ಅಂಥದ್ದೇ ಒಂದಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು,
ಅರಳಬೇಕಿದ್ದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಒಂದು ನರಳು,
ನರಳುವಲ್ಲೆಲ್ಲ ನೋವಲ್ಲ, ಹಿತದಾಹದೊಂದು ನೆರಳು,
ಬದುಕಲೊಂದು ಅಯೋಮಯ ಹೊರಳು!