ಕಲ್ಲು-ಹೂವು-ನೋವು-ನಲಿವು

ಅಯ್ಯೋ! ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೆಡೆ ರಾಶಿರಾಶಿ ನನ್ನವು, ತನ್ನವು.

ಗಾಳಿ ಹೊಗಲೂ ಜಾಗವಿಲ್ಲದಲ್ಲಿಗೇ

ಓಡ್ಹೋಗಿ ಪೆಚ್ಚು ಹಿಂತಿರುಗುವ

ಮುದ್ದು ನನ್ನ ಚಿಟ್ಟೆಯೇ,

ಎಲ್ಲಿ, ರೆಕ್ಕೆ ಮುಚ್ಚೊಮ್ಮೆ,

ನಿಂತುಬಿಡೊಮ್ಮೆ,

ದೀರ್ಘ ಉಸಿರೆಳೆದುಕೋ..

ಬಿಡು ಆಳ- ಪಾತಾಳ, ಬಾನು-ಬೆಳ್ಮುಗಿಲು.

ನೆಲದವರು; ಪದತಲವಷ್ಟೇ ನಮ್ಮದು.

ಕಾಲೂರು; ರೆಕ್ಕೆಯಿತ್ತವನೇ ಕಾಲಿತ್ತಿಲ್ಲವೇನು?

ಇಲ್ಲವೇನಿಲ್ಲಿ ಬಯಲು ವಿಶಾಲ?

ಇಲ್ಲವೇ ನಂದನ-ವೃಂದಾವನ?

ವೃಜದ ವೇಣುವಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ,

ವೃಜದ ರೇಣುವಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ,

ಪಾವನವೆಂದರೆ, 

ವೃಜದ ಆ ಅವನು,

ಅವಳಿವಳು, ಮತ್ತೊಬ್ಬಳ ಹಾಡುಪಾಡಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ.

ಹುಡುಕುವುದೇ ಆದರೆ,

ಕೇಳುವ ಕಿವಿಗಳಲಿವೆ

ಅವನೂ, ಅವಳೂ, ನಾದವೂ, ಉನ್ಮಾದವೂ,

ರೆಕ್ಕೆಸದ್ದು ನಿನದು ಮೋಹನಮುರಳಿಯಾಗುವ ಜಾದುವೂ..

ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ತಟ್ಟನೆ ಹಸಿರಾಗುವ ಬಣ್ಣರಾಶಿಯೇ,

ಜೀವಂತಿಕೆಯಂಥ ನನ್ನ ಚಿಟ್ಟೆಯೇ,

ಆಗೆಲ್ಲ ನೀನು

ಹರಿವ ನೀರಲಿ ತೇಲಿಯೇ ಹಬ್ಬಬಲ್ಲೆ,

ಗಟ್ಟಿ ನೆಲದಾಳ ಬೇರೂರಿಯೂ ಹರಡಬಲ್ಲೆ.

ಅಳುವುದುಂಟೇನು ನದಿ ಎದೆಗಿಳಿಸಿಕೊಳಲಿಲ್ಲೆಂದು?

ಬೇರೂರಿಸಿ ನೆಲ ಶಿಶಿರಕೆ ತರಗೆಲೆ ಮಾಡಿತೆಂದು?

ಅಂತ್ಯವಿರದ ಹಾದಿಯೇನಲ್ಲ ನಿರೀಕ್ಷೆಯದ್ದು

ಯಾರಿಗೆ ಗೊತ್ತು?

ಕೇಳುವ ಕಿವಿ ಸಾವಿನದೇ ಇದ್ದೀತು.