ಹಗಲುರಾತ್ರಿಯ ತಂತಿ ಮೀಟಿ

ಮಾತುಮೌನದ ತಂಬೂರಿ

ಒಂದಷ್ಟು ಗಾಯ, ಒಂದಷ್ಟು ಕಚಗುಳಿ

ಮೈಮರೆಸಿ ಹಾಡಿವೆ ರಾಗ

ಕಣ್ಣಿನಾಳದ ಏಕಾಂಗಿತನವೆದ್ದೆದ್ದು ಬಂದು ಕುಣಿದಾಗ.

ಶುರುವಲ್ಲಿ ಖುಲ್ಲಂಖುಲ್ಲಾ

ಖಾಲಿ ಬಿಳಿ ಹಾಳೆ

ಕಾಣುವಷ್ಟುದ್ದ ಶುದ್ಧ-ಶುಭ್ರ!

ಅದೇ, ಅಲ್ಲೇ, ಈಗ ಆಗಸದಂಥ ನಗು,

ಗಾಢವೊಂದು ಚಂದ ಮತ್ತು

ನೂರು ಮಿನುಗು ಮೀರುವ ಧ್ರುವತಾರೆ ನತ್ತು.

ಅಕಾಲ ಮಳೆಗೆ ಮಣ್ಣಿನೆದೆಯಿಂದ ಚಿಮ್ಮಿ

ಕನಸಂಥ ಜಾಡೊಂದು ಹಿಡಿದು

ಪರಿಮಳ ನೆಲೆಬಿಟ್ಟು ಹೊರಟಿತ್ತು

ಅರಳುತ್ತಾ, ಅರಳಿಸುತ್ತಾ..

 ನಿಲ್ಲಲಾರದ ಬದುಕು

ಹೊಸಹೊರಳು ದಾಟುತಾ

ಹಸುರಿಗಿನ್ನಷ್ಟು ಟಿಸಿಲೊಡೆವ,

ಕುಳಿಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಕಡಲಾಗುವ,

ಕಡಲಿಗೋ ಇನ್ನಷ್ಟು ಉಪ್ಪಾಗುವ ಕನವರಿಕೆ.

ಜೋಗಿ ಮತ್ತವನ ಹಾಡುಪಾಡು

ಒಂಟಿತನದ ಬೇರಿಗಿಳಿಸಿ ಮಂಗಮಾಯ!

ಅವಗೆ ಬಯಲೇ ಆಸ್ತಿಯೂ, ಆಸ್ಥೆಯೂ…

ಬೇರಿಳಿದು ಅಡಿಪಾಯ ಬಿರುಕೊಡೆವ ಮುನ್ನ

ಕಣ್ರೆಪ್ಪೆಯೆದ್ದಿವೆ, ನಿದ್ದೆಯೊದ್ದಿವೆ

ಕನಸಿರುವುದೇ ಮುರಿವುದಕೆ!

ಇನಿಕುಕಿಲಿರದು, ಹನಿವ ಮುಗಿಲಿರದು

ಚುಚ್ಚುವದೋ, ಜೇನುಕ್ಕಿಸುವದೋ

ನುಡಿಮುತ್ತಿರದು; ಬಹುಶಃ

ಆಳಗಳಲಿನ್ನು ಬರೀ ಸುಖದ ನರಳಿಕೆ;

ಚಿಮ್ಮುವ ಪರಿಮಳವಿರದು..