ನಾನೆಂದರೆ ನಾನಲ್ಲ
ನಾನೆಂದರೇನೂ ಅಲ್ಲ
ಕುಲ-ಜಾತಿ, ಕಾಲ-ಜಾಗಮಿತಿ
ಒಂದೂ ನನದಲ್ಲ;
ನಾನೆಂದರೆ ಹೆಸರಲ್ಲ,
ರೂಪವೂ ಅಲ್ಲ.

ನಾನುಳಿವುದೂ ಇಲ್ಲ
ಮಣ್ಣಿನಾಸ್ತಿ ಮಣ್ಣು ಹೊಗದೆ ಗತಿಯಿಲ್ಲ.
ಸ್ಥಾವರ-ಜಂಗಮಗಳಲಿ, ಆಗ
ಇಹ-ಪರದ್ದೆರಡೂ ನಾಮಗಳಲಿ
ಗುರುತಿಸಿಕೊಳಲಾರೆ;
ಅದಕೇ ಈಗ
ಬಣ್ಣಿಸಿಕೊಳಲಾರೆ.

ನೀ ಕಂಡದ್ದು ಮಾತ್ರ ಸುಳ್ಳಲ್ಲ
ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ನನ್ನಲಿ, ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅವರಲಿ.
ಅದು ಇದೆ,ಇತ್ತು, ಮತ್ತಿರುವದ್ದು ಕೂಡ.
ಹೆಸರು-ರೂಪ, ಸತ್ಯ-ಸುಳ್ಳು
ವಾಸ್ತವ-ಭ್ರಮೆ, ಮಿತಿ-ಸ್ಮೃತಿ

ಯಾತಕೂ ನಿಲುಕದ

ಮತ್ತೆಲ್ಲವನೂ ಒಳಗೊಂಡ
ಅದನ್ನಷ್ಟೇ ನೆಚ್ಚಿಕೋ
ಮತ್ತು ಮೆಚ್ಚಿಕೋ..

ಕಾಲದೊಂದಿಗೆ ಅವಿರತ ಬೆಳೆವದ್ದು
ಅದೊಂದೇ ಜೀವವೇ,
ಇನ್ನೆಲ್ಲ ತೃಣವಾಗುತಾ ಸಾಗುವವು.
ಕೈಗೂಡೀತು;
ಕ್ಷಣವೊಂದು ಕೃಪೆ ಮಾಡಿದಾಗ
ಅರಗಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಪ್ರಶ್ನಿಸದೆ,
ಕರಗಿಹೋದಾಗ ಉಳಿಯದೆ.
ಹಾಗೆ,  ಆಗ, ನಾನಲ್ಲ, ನೀನಲ್ಲ
ಪ್ರೀತಿ ಬದುಕ ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡೀತು;
ಮತ್ತು ಬದುಕು ಪ್ರೀತಿಯ.
ಹೀಗೆ ಅಮರವದರ ದೇವಕಣದಲಾದರೂ
ಬದುಕುಸಿರಾಡಿದ ಕುರುಹುಳಿದೀತು.