ನೀನೇ ಹೇಳು...


---------

ನೀ ನೆಟ್ಟ ದಿನವೂ ಹೀಗೇ ಇತ್ತು

ಏನೋ ನೋವು...

ಕಲ್ಲಾಗಿದ್ದುದಕೆ ಮನಸು,

ಬಲವಾಗಿಯೇ ನೀ ಹೊಡೆಯಬೇಕಿತ್ತು,

ಮೊದಲ ಕೆಲ ಹೊಡೆತಗಳು ನಿನ್ನ ಬೆವರಿಳಿಸಿತ್ತು....

ಒಂದು ಗೀರಾದದ್ದೇ ಸರಿ ನೋಡು,

ಆಮೇಲೆಲ್ಲ ಸರಾಗ,

ನೀ ತೋಡುತಲೇ ಹೋದೆ,

ಗುಳಿಯಾಗುತಲೇ ಹೋಯಿತು..

ನೀ ನೆಟ್ಟೆ, ಅದು ತೆಕ್ಕೆಯೊಳ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡಿತು....



ನೀ ಕಿತ್ತ ದಿನವೂ ಹಾಗೆಯೇ ಇದೆ,

ಒಂದಲ್ಲ, ನೂರು ನೋವು..

ಇಂದೂ ಅದೇ ಹರಿಯುತಿದೆ,

ಕಣ್ಣೀರಲ್ಲ, ಕೆಂಪು, ಬಿಸಿಬಿಸಿ ರಕ್ತ....

ಅಂದು ನೀ ಆಳಕಿಳಿಸಿದೆ ಅಂದುಕೊಂಡೆ,

ಅದು ಹೊರಭಿತ್ತಿಯಷ್ಟೇ ಹೊಕ್ಕಿತ್ತು...

ಆಮೇಲೆ ಬೇರಿಳಿದದ್ದು, ನಾ ನನ್ನನೆರೆದದ್ದು,

ಅದು ಜೀವವಾಗಿದ್ದು, ಅರಳಿ, ಹೂವಾಗಿದ್ದು.

ಕಂಪು ಬೀರಿ ಇರುವು ಜಗಜ್ಜಾಹೀರಾಗಿದ್ದು,

ಜೊತೆಗೆ ನನ್ನ ಹೆಸರಳಿಸಿ ತಾನೇ ತಾನು ಮೆರೆದದ್ದು...



ಕೀಳುವುದೇ ಆಗಿದ್ದರೆ ಇಷ್ಟೇಕೆ ಬೆಳೆಯಬಿಟ್ಟೆ?

ಆಳಕಿಳಿವ ಮುಂಚೆ ಸುಲಭವಿತ್ತು ನಿನಗೂ, ನನಗೂ..

ಇರಲಿಬಿಡು,

ನೆಟ್ಟಾಗಲೂ ಬಾಗಿಲ ಬಡಿದು, ಕಾವಲನತ್ತ ಕಳಿಸಿ

ಹೊಡೆದು ಗುಳಿ ತೋಡಿ ಶ್ರಮಪಟ್ಟು ನೋಯಿಸಿದೆ,

ಕಿತ್ತಾಗಲೂ ಮುಚ್ಚಿದ್ದ ಗಾಯಗುಳಿ

ಮತ್ತೆ ಹಸಿಮಾಡಿ

ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿದ್ದ ರಕ್ತಧಾರೆಯಿಳಿಸಿ,

ಕೆಡಿಸಿ ಶ್ರಮಪಟ್ಟೇ ನೋಯಿಸಿದೆ...



ಅದರೀಗ ನನದಿಲ್ಲ, ನೀನೂ ಇಲ್ಲದೆ

ನಾ ಹೆಸರಿಲ್ಲದವಳಾಗಿರುವೆ,

ಮನಸೀಗ ಕಲ್ಲಲ್ಲ, ಹೂವಷ್ಟು ಮಿದು,

ನಾ ಜಗದೆದುರು ನಿಂದಿರುವೆ,

ನೀನಿರದೆ ಒಡ್ಡಿಕೊಂಡಿರುವೆದೆಗಿಂದು

ಕಾವಲಿಲ್ಲ, ಬಾಗಿಲೂ ಇಲ್ಲ, ಎಲ್ಲ ನೀ ಮುರಿದಿರುವೆ...

ಹೇಗೆನ್ನ ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳಲಿ,

ನೆನಪುಗಳಿಂದ, ಕನಸುಗಳಿಂದ,

ಆಸೆಗಳಿಂದ ಮತ್ತೆ ನಿನ್ನಂಥವರಿಂದ?!