ಅವ ಹೇಳೇ ಇಲ್ಲ..

---------------

ಬರೆದಾತಗಷ್ಟೇ ಗೊತ್ತು ಚಿತ್ರ ಯಾತರದೆಂದು
ಹಾಳೆ, ಲೇಖನಿ, ಬಣ್ಣ, ಈ ಕಣ್ಣಿಗೂ ಅಲ್ಲ.
ಜೀವತುಂಬಿದ ಬೆರಗು ಆತನದೆ ಕೈಚಳಕ,
ಚಲಿಸುತಿವೆ ಒಳಗೆಲ್ಲ, ತಳಕಚ್ಚಿ ಕೂತಿಲ್ಲ...

ಗಂಡೊಂದು ಹೆಣ್ಣೊಂದರಂತಿದೆ,
ಹಕ್ಕಿಯೋ, ಮೃಗವೋ,
ಚಿಟ್ಟೆಯೋ ನರನೋ ತಿಳಿಯುತಿಲ್ಲ..
ದೇಹ, ಕೈಕಾಲು, ತಲೆ, ಮುಖ ಎಲ್ಲ ಇವೆ
ಮನಸಿದೆಯೇ... ಕಾಣುತಿಲ್ಲ.

ಕಣ್ಣೆರಡಿವೆ, ಅಳುವದೋ ನಗುವದೋ..
ಬಾಯ್ದೆರೆದಿವೆ, ಮಾತಿಗೋ, ತುತ್ತಿಗೋ..
ಗಂಟಲುಬ್ಬಿವೆ, ಹಾಡಿಗೋ, ದುಗುಡಕೋ...
ದೇಹ ಬಾಗಿವೆ ಭಾರಕೋ, ಶರಣಾಗಿಯೋ
ಗೊತ್ತಾಗುತಿಲ್ಲ.

ನಡುವಲೇನೋ ಹುಯ್ದಾಡಿದಂತಿದೆ-
ಅತ್ತಿಂದಿತ್ತ-ಇತ್ತಿಂದತ್ತ, ಇದ್ದಂತೆ-ಮತ್ತಿಲ್ಲದಂತೆ.
ಜಲದಲೆ ಈಜಾಡಿಸುವ ಖಾಲಿಬುರುಡೆಯಂತೆ.
ಗಾಳಿಯಲೆ ಹೊತ್ತ ದೂರದ ಕೊಳಲುಲಿಯಂತೆ..
ದೃಢವಾಗಿ ನಿಲುತಿಲ್ಲ...

ಒಮ್ಮೆ ತೇಲುತ, ಒಮ್ಮೆ ಮುಳುಗಿ.
ಒಮ್ಮೆ ಕುಂಟುತ, ಒಮ್ಮೆ ರಭಸದಿ.
ಒಮ್ಮೆ ಬೆಳಗುತ, ಒಮ್ಮೆ ಮಸುಕಾಗಿ.
ಒಮ್ಮೆ ನೀಡುತ, ಒಮ್ಮೆ ಬರೀ ಬೇಡಿ.
ಒಮ್ಮೆ ತೀವ್ರಕೇರುತ, ಒಮ್ಮೆ ಮೌನವಾಗಿ..
ಸ್ಥಿರವಾಗಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲ....

ಪ್ರೀತಿಯೋ, ಭ್ರಾಂತಿಯೋ...
ನಿರ್ನಾಮದಾಸೆಯೋ, ನಿಸ್ಸೀಮ ಪ್ರೇಮವೋ..
ಇದ್ದುಸಿರಗಟ್ಟಿಸಿ, ತನ್ನುಸಿರ ತುಂಬುವಾಸೆಯೋ..
ಸಾವೋ, ಜೀವಾಮೃತದ ಗುಟುಕೋ..
ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತಿರುವುದು ಸತ್ಯ,
ಸಾರ ಸ್ಪಷ್ಟವೆನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ...

ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ್ದು, ನೂರು ರೇಖೆ, ಬಿಂದುಗಳ,
ಅಷ್ಟೇ ಬಾಗುಬಳುಕುಗಳ, ಅಸೀಮ ವೃತ್ತ, ಚೌಕಗಳ
ಅಪ್ರತಿಮ ಸಮಾಗಮ..
ಚಿತ್ರ ಸುಂದರವೇನೋ ನಿಜ,
ಸರಿಯೋ-ತಪ್ಪೋ ಹೋಲಿಸಬಹುದಾದದ್ದಿಲ್ಲ,
ಲೌಕಿಕವೋ-ಅಲೌಕಿಕವೋ ಅವ ಹೇಳೇ ಇಲ್ಲ...