Saturday, January 28, 2017

ಕಲ್ಲು-ಹೂವು-ನೋವು-ನಲಿವು
ಅಯ್ಯೋ! ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೆಡೆ ರಾಶಿರಾಶಿ ನನ್ನವು, ತನ್ನವು.
ಗಾಳಿ ಹೊಗಲೂ ಜಾಗವಿಲ್ಲದಲ್ಲಿಗೇ
ಓಡ್ಹೋಗಿ ಪೆಚ್ಚು ಹಿಂತಿರುಗುವ
ಮುದ್ದು ನನ್ನ ಚಿಟ್ಟೆಯೇ,
ಎಲ್ಲಿ, ರೆಕ್ಕೆ ಮುಚ್ಚೊಮ್ಮೆ,
ನಿಂತುಬಿಡೊಮ್ಮೆ,
ದೀರ್ಘ ಉಸಿರೆಳೆದುಕೋ..
ಬಿಡು ಆಳ- ಪಾತಾಳ, ಬಾನು-ಬೆಳ್ಮುಗಿಲು.
ನೆಲದವರು; ಪದತಲವಷ್ಟೇ ನಮ್ಮದು.
ಕಾಲೂರು; ರೆಕ್ಕೆಯಿತ್ತವನೇ ಕಾಲಿತ್ತಿಲ್ಲವೇನು?
ಇಲ್ಲವೇನಿಲ್ಲಿ ಬಯಲು ವಿಶಾಲ?
ಇಲ್ಲವೇ ನಂದನ-ವೃಂದಾವನ?

ವೃಜದ ವೇಣುವಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ,
ವೃಜದ ರೇಣುವಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ,
ಪಾವನವೆಂದರೆ, 
ವೃಜದ ಆ ಅವನು,
ಅವಳಿವಳು, ಮತ್ತೊಬ್ಬಳ ಹಾಡುಪಾಡಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ.
ಹುಡುಕುವುದೇ ಆದರೆ,
ಕೇಳುವ ಕಿವಿಗಳಲಿವೆ
ಅವನೂ, ಅವಳೂ, ನಾದವೂ, ಉನ್ಮಾದವೂ,
ರೆಕ್ಕೆಸದ್ದು ನಿನದು ಮೋಹನಮುರಳಿಯಾಗುವ ಜಾದುವೂ..

ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ತಟ್ಟನೆ ಹಸಿರಾಗುವ ಬಣ್ಣರಾಶಿಯೇ,
ಜೀವಂತಿಕೆಯಂಥ ನನ್ನ ಚಿಟ್ಟೆಯೇ,
ಆಗೆಲ್ಲ ನೀನು
ಹರಿವ ನೀರಲಿ ತೇಲಿಯೇ ಹಬ್ಬಬಲ್ಲೆ,
ಗಟ್ಟಿ ನೆಲದಾಳ ಬೇರೂರಿಯೂ ಹರಡಬಲ್ಲೆ.
ಅಳುವುದುಂಟೇನು ನದಿ ಎದೆಗಿಳಿಸಿಕೊಳಲಿಲ್ಲೆಂದು?
ಬೇರೂರಿಸಿ ನೆಲ ಶಿಶಿರಕೆ ತರಗೆಲೆ ಮಾಡಿತೆಂದು?


ಅಂತ್ಯವಿರದ ಹಾದಿಯೇನಲ್ಲ ನಿರೀಕ್ಷೆಯದ್ದು
ಯಾರಿಗೆ ಗೊತ್ತು?

ಕೇಳುವ ಕಿವಿ ಸಾವಿನದೇ ಇದ್ದೀತು.
ಹಗಲುರಾತ್ರಿಯ ತಂತಿ ಮೀಟಿ
ಮಾತುಮೌನದ ತಂಬೂರಿ
ಒಂದಷ್ಟು ಗಾಯ, ಒಂದಷ್ಟು ಕಚಗುಳಿ
ಮೈಮರೆಸಿ ಹಾಡಿವೆ ರಾಗ
ಕಣ್ಣಿನಾಳದ ಏಕಾಂಗಿತನವೆದ್ದೆದ್ದು ಬಂದು ಕುಣಿದಾಗ.

ಶುರುವಲ್ಲಿ ಖುಲ್ಲಂಖುಲ್ಲಾ
ಖಾಲಿ ಬಿಳಿ ಹಾಳೆ
ಕಾಣುವಷ್ಟುದ್ದ ಶುದ್ಧ-ಶುಭ್ರ!
ಅದೇ, ಅಲ್ಲೇ, ಈಗ ಆಗಸದಂಥ ನಗು,
ಗಾಢವೊಂದು ಚಂದ ಮತ್ತು
ನೂರು ಮಿನುಗು ಮೀರುವ ಧ್ರುವತಾರೆ ನತ್ತು.

ಅಕಾಲ ಮಳೆಗೆ ಮಣ್ಣಿನೆದೆಯಿಂದ ಚಿಮ್ಮಿ
ಕನಸಂಥ ಜಾಡೊಂದು ಹಿಡಿದು
ಪರಿಮಳ ನೆಲೆಬಿಟ್ಟು ಹೊರಟಿತ್ತು
ಅರಳುತ್ತಾ, ಅರಳಿಸುತ್ತಾ..

 ನಿಲ್ಲಲಾರದ ಬದುಕು
ಹೊಸಹೊರಳು ದಾಟುತಾ
ಹಸುರಿಗಿನ್ನಷ್ಟು ಟಿಸಿಲೊಡೆವ,
ಕುಳಿಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಕಡಲಾಗುವ,
ಕಡಲಿಗೋ ಇನ್ನಷ್ಟು ಉಪ್ಪಾಗುವ ಕನವರಿಕೆ.

ಜೋಗಿ ಮತ್ತವನ ಹಾಡುಪಾಡು
ಒಂಟಿತನದ ಬೇರಿಗಿಳಿಸಿ ಮಂಗಮಾಯ!
ಅವಗೆ ಬಯಲೇ ಆಸ್ತಿಯೂ, ಆಸ್ಥೆಯೂ…
ಬೇರಿಳಿದು ಅಡಿಪಾಯ ಬಿರುಕೊಡೆವ ಮುನ್ನ
ಕಣ್ರೆಪ್ಪೆಯೆದ್ದಿವೆ, ನಿದ್ದೆಯೊದ್ದಿವೆ
ಕನಸಿರುವುದೇ ಮುರಿವುದಕೆ!

ಇನಿಕುಕಿಲಿರದು, ಹನಿವ ಮುಗಿಲಿರದು
ಚುಚ್ಚುವದೋ, ಜೇನುಕ್ಕಿಸುವದೋ
ನುಡಿಮುತ್ತಿರದು; ಬಹುಶಃ
ಆಳಗಳಲಿನ್ನು ಬರೀ ಸುಖದ ನರಳಿಕೆ;
ಚಿಮ್ಮುವ ಪರಿಮಳವಿರದು..