ಕಾಲೂರುವ ನೆಲೆ ಕಳಕೊಂಡೆ,
ನೀ ಮುದ್ದಿಸಿದ ಪಾದವೀಗ ನೆಲಕಿಳಿಯುತಿಲ್ಲ.

ಕಣ್ಣವೆಯಡಿ ಕನಸ ಕಳಕೊಂಡೆ,
ನನಸಾದುದರ ನೆನಪುರಾಶಿಯೇ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲ.

ಹೊಸಬೆಳೆಯಾಸೆಯಿರದ ನೀ ತೋಯಿಸಿದ ಎದೆನೆಲ,
ಉಳುವ ನೋವಿನ ನೊಗವೇ ಕಾಣಿಸುತಿಲ್ಲ.

ಹೆಳೆ ಕಾಣದೆ ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಿದೆ ಬಿರಿವ ಚೆಲುಮೋಡ,
ನೀ ಗೆಜ್ಜೆಕಟ್ಟಿದ ನಗೆನವಿಲು ಸುಮ್ಮಸುಮ್ಮನೆ ಗರಿಬಿಚ್ಚಿದೆಯಲ್ಲ!

ವಸಂತಕೆ ಕಾಯುವುದಿಲ್ಲ ಕೋಗಿಲೆ-ಚಿಗುರೆಲೆ  ,
ಸಂಜೆಗೆ ಕಾಯುವುದಿಲ್ಲ ಸಂಜೆಮಲ್ಲಿಗೆ
ಅಯ್ಯೋ.. ಹೊತ್ತು ಮತ್ತದರ ಪರಿವೆ ನಾ ಕಳಕೊಂಡೆ.
ನನ್ನೊಳಗೀಗ ಋತುಬದ್ಧವಿಲ್ಲ ಕಾಲ.

ಇತ್ತು ಹೋದದ್ದು ನೀನು; ಹೊತ್ತೊಯ್ದದ್ದಲ್ಲ.
ಹೊತ್ತು ಹೊತ್ತು ಹಗುರಾಗಿ
ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತಲಿ
ಕಳಕೊಂಡು ಖಾಲಿಯಾದದ್ದು ನಾನು.

ಇತ್ತು ರಿಕ್ತವಾಗಿಸುತಾ ಹೋಗುವುದು
ಭಕ್ತಿಯ ಶಕ್ತಿಯಂತೆ.
ನೀನು ಪ್ರೀತಿ ಅಂದಿದ್ದೆ,
ಮಾಗಿ ಈಗ ಅದು ಭಕ್ತಿಯಾಗಿದೆಯೇನು?!