ಪ್ರತಿಬಾರಿ ಮುಖವೊಂದು ಎದುರಾಗುವಾಗ
"ಇದು ಅದೇ" ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.
"ನಾನದೇ ಹೌದು" ಮುಖವೂ ಹೀಗನ್ನುವಾಗ
ನವಜಾತ ಉಸಿರೊಂದರಲಿ ಕೊನರಿಕೊಳುತೇನೆ.

ಪ್ರತಿಬಾರಿ ನಗುವೊಂದು ಎದುರಾದಾಗ
ಕಾಲ್ತೊಳೆದು ಒಳಗಾಳಕೆ ಕೈಹಿಡಿದೊಯ್ಯುತೇನೆ.
ಮೊಗದಂಜಲಿ ತುಂಬಿ ಪ್ರತಿನಗೆಯರ್ಪಿಸುವಾಗ
ಸಮರ್ಪಣೆಯ ಧನ್ಯತೆಯಲರಳುತೇನೆ.

ಪ್ರತಿಬಾರಿ ಸಂಪರ್ಕ ಸೇತು ದಾಟಲ್ಪಟ್ಟಾಗ
ಭಾವ-ಭಾಷೆಗಳರಿತು ಮಾತು ಹುಟ್ಟಿದಾಗ
ಪರದೆ ಸರಿಸಿ, ಹೊಸಿಲೆತ್ತಿ ಬದಿಗಿಟ್ಟು
ಒಳಹೊರಗೆಲ್ಲ ಹರಿವ ಸೌಲಭ್ಯಕೆ ಸಮತಟ್ಟಾಗುತೇನೆ.

ಬರೀ ಮಾತಿಂದೆತ್ತರದ ಅನುಭೂತಿಯದಾದಾಗ
ಖುಶಿ ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟದಕೂ ಮಾತಿಗೇ ಜೋತುಬೀಳುತೇನೆ.
ಸಂದೇಶವೊಂದೊಂದರಲೂ ಅನನ್ಯತೆ ಕಂಡಾಗ
ಅನೂಹ್ಯ ಪಟ್ಟವೊಂದಕೆ ಅನಭಿಷಿಕ್ತ ಏರುತೇನೆ.

ಗಂಟೆ-ದಿನ-ವಾರ-ತಿಂಗಳು
ಋತುಗಳ ಮಡಿಲಲಿ ಹೊರಳುವಾಗ
ರೂಢಿಯಂತೆ ಕಾಯಿ ದೋರ್ಗಾಯಿ ಕಳಿತು
ಪಕ್ವತೆಯೊಂದಕೆ ನಾನರಿಯದೇ ಅಭ್ಯಸ್ತ, ಪೂರ್ತ ಮಿದುವಾಗುತೇನೆ.

ಒಂದು ಹೊತ್ತು ಕಳಚಿ ತೊಟ್ಟು ಮತ್ತೆ ರೂಢಿಯಂತೆ ಕಳಿತದ್ದುದುರಿದಾಗ
ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಮೇಲಿಂದ ಮತ್ತೆ ಯಾರೂ ದೂಡದೆಯೇ
ಏರಿದ್ದಕೂ ವೇಗವಾಗಿಳಿದು, ಮೊದಲೇ ಮಿದು ನಾನು,
ಸ್ವಯಂ ಅಡಿಗೋಡೋಡಿ ಸಿಲುಕಿ ಅಪ್ಪಚ್ಚಿಯಾಗುತೇನೆ.

ಹೀಗೊಂದು ಉಸಿರಾಟದ ಕೊನೆಯಾಗುತ್ತದೆ.
ಮತ್ತೆ ನಾನೆದ್ದು ಸತ್ತ ಅದೇ ಉಸಿರಿನಾಧಾರದಲಿ
ಬದುಕುತ್ತೇನೆ; ಮತ್ತೆ ಕಾಯುತ್ತೇನೆ ಇನ್ನೊಂದು ಆ ಅದಕಾಗಿ.
ಆ ಮುಖಕಾಗಿ, ನಗುವಿಗಾಗಿ, ಮಾತಿಗಾಗಿ,
ಮತ್ತವೆಲ್ಲ ಅವೇ ಆಗುಳಿವೊಂದು ಸಾಧ್ಯತೆಗಾಗಿ..