(ನಾಚು - ಕಾಡಿಗೆ - ಅಂಚು - ಬೆಂಕಿಪೊಟ್ಟಣ)

ಕತ್ತಲಲಿ ಕನಸೇ ಕದಡಿದ್ದಿರಬೇಕು;
ಘನಗಾಂಭೀರ್ಯಕ್ಕೆ ಕಚಗುಳಿಯಿಟ್ಟಂತಾಗಿ
ನಕ್ಕೂನಗದ ಹಾಗದು ಬಿರಿವಾಗ
ನೆನಪೊಂದು ಒಳಗಿಂದಿಣುಕುತ್ತದೆ;
ಇಷ್ಟಗಲ ಕಣ್ಣರಳಿಸುವಾಗ ಅದು,
ಕರಗಿ ನೀರಾಗಿ ಹರಿದ ಕಾಡಿಗೆಯ ಅವಶೇಷ
ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಬರೆದ ಗೀಟುಗೆರೆಗಳೊಂದಾಗಿ
ಕಣ್ಣಂಚಿನ ಹೊಸಿಲು ಬರೆಯುತಾವೆ!

ಕಡ್ಡಿಯೊಂದು ತನ್ನ ತಾನೇ ಕೀರಿ
ಕಿಡಿ ಹೊತ್ತಿಸುವಾಗ
ಬೆಂಕಿಪೊಟ್ಟಣ ಬೆಳಕ ಹೆರುತ್ತದೆ.
ಆ ಹುಟ್ಟಿನಡಿ ಎಲ್ಲ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುವ ನಿಟ್ಟಿನತ್ತ...

ಹೊಸಿಲಲರಳಿದ ಬಳ್ಳಿಹೂ ನಡು ಬಿಡುಬೀಸಾಗಿ
ಬೇಡವೆಂದರೂ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಗೋಚರಿಸುವ ಹೆಸರು..
ಅಂಗೈಲರಳಿದ ಮದರಂಗಿಯ ನಡು ಅಡಗುವದೇ ಹೆಸರ
ಅಂದಿನಂತೆಯೇ ನಾಚುತಾ ಹುಡುಕಬಯಸುವ ಮನಸು..
ಮನಸು ಮರೆತದ್ದೋ ನಾಚುವುದನ್ನು;
ಹೆಸರು ಮರೆತದ್ದೋ ಪುಳಕ ಹುಟ್ಟಿಸುವುದನ್ನು!
ಎರಡೂ ನಿರತ ಹಿಡಿಹಿಡಿಯಾಟದಲಿರುವಾಗಲೇ
ನಗು ಖಾಲಿಯಾಗಿ, ಕಾಣೆಯಾಗಿ
ಘನಗಾಂಭೀರ್ಯ ಮತ್ತೆಚ್ಚೆತ್ತುಕೊಳುತದೆ!