ನಾನೆದ್ದು ಅಳಿದಾಗ..

---------------
ಎಚ್ಚರಾದರೂ ಕಣ್ತೆರೆಯದ ಸೋಗು,
ಸಲುವ ಸಲ್ಲದಿರುವ ಭ್ರಮೆ,
ಶಾಂತವಾಗಿಸುವ ಧ್ಯಾನದ
ಮೈತುಂಬ ಮುಳ್ಳುಮುಳ್ಳು.
ಜಾಗೃತವಾಗದ ಚಕ್ರಗಳು,
ಉದ್ದೀಪನ ಕ್ರಿಯೆ ಜಾಳುಜಾಳು.

ಅಹಂಕಾರದ ಹೊಟ್ಟೆಹಸಿವೆಗೆ
ತುಂಬಿದಷ್ಟೂ ಹೆಚ್ಚುವ ಆಳಗಲ.
ಹಸಿವದನು ಸಾವಿಗೊಯ್ಯುವವರೆಗೂ
ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ, ಕಿವಿಮುಚ್ಚಬೇಕು,
ಮಾತು ತಂತಾನೇ ಉಡುಗಿ,
ಅಸಡ್ಡೆಯ ನಿರ್ವಾತ ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿಸೀತು.

ನಾ ಪ್ರೇಮದೊಳಗೆ,
ಸಾಗರದೆದುರು ಕುಂಭ ತುಂಬ ಜಲ.
ಗುರುತಿದ್ದರೂ ತೃಣವಷ್ಟೇ.
ತಿಳಿದೂ ಜಾಣಕುರುಡು, ಜಾಣಕಿವುಡು.
ಅರಿವು ಮರೆಗೋಡೆಯಾದ ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಾಲೆ.
ಅಡಗಿದ್ದೂ ನಾನೇ, ಹುಡುಕಿದ್ದೂ ನಾನೇ.
ಉರುಳಿಹೋದದ್ದು ಮಾತ್ರ ಕ್ಷಣರಾಶಿ.

ಹೊಂದುವಾಸೆಯ ಗಾಢ ಕಪ್ಪು
ವಾಸ್ತವದ ಬಣ್ಣಗಳ ನುಂಗಿದೆ.
ಖಾಲಿ ಒಡಲ ಹೊತ್ತು ಬಿಳಿ
ದೂರ ನಿಂತು ಅಳುತಿದೆ.
ಬಣ್ಣದಾಗರ ನಿರ್ವರ್ಣವಾಗಿ
ನಿರ್ವೀರ್ಯತೆಯ ಮೆರೆದು,
ಸಾಂತ್ವನಕೆ, ಸಂತೈಕೆಗೆ
ಒಂದಪ್ಪುಗೆಗೆ ಕಾದಿದೆ.

ಬಂಡೆದ್ದ ಮನಕೆ ಬಿಳಿ
ಬೋಳುಮರವಪ್ಪಿದ ಬನ್ನಳಿಗೆಯಂತೆ,
ಪರಾವಲಂಬಿ ಹುಳುವಿನಂತೆ,
ಕಾಣುವುದು, ಮತ್ತದು ಕಲ್ಲು
ತೂರುವುದೂ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ ಬಿಡಿ.
ಜಗಕೆ ಗೆದ್ದದ್ದಷ್ಟೇ
ಸಬಲ ಮತ್ತು ಸಮ್ಮತ.
ಬಿಳಿಯುಳಿಯಲು ಮತ್ತೆ ಬಣ್ಣ ಹೊರಬೇಕು.

ನಿದ್ದೆ ಸೋತು ನಾನೆದ್ದು,
ಧ್ಯಾನಕಿಳಿದು ಅಳಿಯಬೇಕು.
ಚಕ್ರ ಹೂವಂತರಳಬೇಕು,
ಆಗ ನಿಂತೀತು ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಾಲೆ,
ಆಸೆಯಳಿದ ಬಣ್ಣದ ಚೆಲುವು,
ಬಿಳಿಯ ಹೊಕ್ಕೀತು, ಮನ ಒಪ್ಪೀತು.
ದ್ವೈತವಲ್ಲ, ಅದ್ವೈತವೂ ಅಲ್ಲದ
ವಿಶೇಷ ಮತ ಪ್ರೇಮದ್ದು.
ಇದ್ದೂ ಇಲ್ಲದಂತಿದ್ದು ನಾನು
ಬರೀ ನೀನುಳಿವ ಪರಿಯದ್ದು.