ಎಲ್ಲಕ್ಕು ಎತ್ತರದ,
ಆದರೂ ಕೈಗೆಟುಕಿದ
ಅನುಭೂತಿಯೆಂದುಕೊಂಡಿದ್ದು
ಒಂದೆರಡು ನಿದ್ದೆಯಿಂದೀಚೆಗೆ
ಅಥವಾ ಒಂದೆರಡು ಎಚ್ಚರದಿಂದೀಚೆಗೆ
ಕತ್ತಲಕೂಪದ ಭಯವೀಗ!

ಆಗೆಲ್ಲ ಜಗದ ಕಣ್ಣಲಿ
ನನದೇ ಬಿಂಬ, ಸುಸ್ಪಷ್ಟ ..
ನಿದ್ದೆಯಂಥದೇ ಮಾಯೆಯೊಂದು
ಮುಳುಗಿಸಿ ತನ್ನೊಳಗೆ, ಮತ್ತೆ ಹೊರಗೆಸೆದು
ಈಗ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳುವುದಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ,
ಅಡಗಿಕೊಳಲೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲವಾದ ಭಯ!

ಈಗೀಗ ನೀನು ಎನುವೆಲ್ಲವೂ
ಕೆಕ್ಕರಿಸಿ ಕಣ್ಣು, ಪರೀಕ್ಷಿಸುತಿವೆ.
ಮೈಮನ ಬಿಚ್ಚಿದೆದೆಯಲಿ ಹರವಿಡುತಿದ್ದೆ;
ಗುಟ್ಟಿಗೊಂದು  ಒಳಗೆಡೆಯಿರದೆ,
ತೆರಕೊಳಲೂ ಆಗದ ವಿವಶತೆ!
ಅಮೃತದಂಥ ಸತ್ಯವೊಂದು ಬಿಸಿತುಪ್ಪವಾದ ಭಯ!

ನನ್ನೊಳಗೊಂದು ಹೊಸಗುಮ್ಮ
ಆಕ್ರಮಣದಾಚೆಗೆ ಗೆದ್ದು, ಮುದ್ದು ಮಾಡುತಾವರಿಸಿ
"ನೀನಿನ್ನು ನೀನಲ್ಲ, ನಾ" ಎನುತಿದೆ.
ನನ್ನೊಳಗಿನ ನಾ, ಹಳೆಯ ಮಬ್ಬುಚಿತ್ರ
ಮುರಿದ ಗಾಜುಚೌಕಟ್ಟಿನೊಳಗಿನ ಪಟ;
ಒಳಪೀಠದಿಂದ ನೇರ ರಸ್ತೆಬದಿಗಿಳಿವ ಭಯ!

ಅಯ್ಯಾ ,
ಅಮೃತಗಳಿಗೆಯೇ ನನಗೇ ಹೇಗೊಲಿದೆ?
ನಾನೋ ಶುದ್ಧ ನರಮಾನವ!
ಬಿಳಿ-ಕಪ್ಪು ಬೇರ್ಪಡಿಸುತಾ ನರನಾಡಿಯೂ
ಮಿಳಿತ ಚೆಲುವಿನೆಡೆ ಅಬೋಧ!
ಹೊಸ್ತಿಲೊಳಹೊರಗೆ
ಬಿಡದಾಡುವ ಲೋಲಾಕು!
ಎಲ್ಲಿ ಖುಶಿಯ ನೆರಳು ಭಯವೋ
 ನಾನಿದೋ ಆ ಸಮಾಜದ ಕೂಸು.