ಉಸಿರೆರೆದು ಪೊರೆದಿದ್ದೆ.
ಸಾಧ್ಯತೆ ಹೊತ್ತುತಂದ
ಹತ್ತುಹಲ ಹೆಜ್ಜೆ ಗುರುತಾಗುತಲೂ
ತೋಟದೊಳಗೊಂದೂ
ಹೂವರಳಲಿಲ್ಲ.
ಕಾಲವುರುಳುತಾ
ಕೆಲ ಗುರುತುಳಿದವು, ಕೆಲವಳಿದವು.
ಕಾಯುತಿದ್ದೆವು ನಾನೂ ತೋಟವೂ..
ನೀ ಹೊಕ್ಕ ಹೊತ್ತು ಕಾಲ ಮೈನೆರೆದಿತ್ತೇನೋ!
ಬಸಿರುಟ್ಟು ಹೂ ಬಿಟ್ಟಿತು .

ತನು ನಿನ್ನದು ಜೀವನ ನಿನದು ಎನಲಾರೆ ದೊರೆಯೇ
ಅಮಿತ ಮನದ ಪ್ರಶಸ್ತ ದಿಕ್ಕಲಿ
ಹಚ್ಚಿದೊಂದು ಅದೇ ಹೂಬೇಲಿಯೊಳಗೆ
ಹೂಮಾಡು, ಹೂ ನೆಲದ ನಡು
ಕಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ ನಾಕು ಗೋಡೆ
ಬೆಚ್ಚಗಿರಿಸಿದ್ದೇನೆ ಒಳಗೆ,
ಮತ್ತದೇ  ಹೂವೆರೆದು ಪೂಜಿಸಿದ್ದೇನೆ ನಿನ್ನ.

ಎಂದಿಗಾದರೂ
ಹೂ ಸೋಕಿದರಿವಾದರೊಮ್ಮೆ
ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಎಲ್ಲ ಆಲಿಸು..
ಉಸಿರೆರೆದ ತೋಟದ
ಘಮ ಕೇಳಿದರೆ ಗುರುತಿಸಿಕೋ.
ಅದೇ ನಾನಾಗಿರುತ್ತೇನೆ..
ಎಂದೋ ನಿನಗರ್ಪಿತ,
ನಿನ್ನಲೇ ಮೈಮರೆತ ಅದೇ ನಾನು..