(ಹಾಳೆ- ಸೇತುವೆ - ಬಟಾಣಿ - ಡೋರೆಮಾನ್)

ಕಣ್ಮುಂದಿನ ಹಾಳೆ ಬಿಳಿಯೇ ಉಳಿಯುತಿವೆ ಈಗೀಗ.

ಪೆನ್ನು ತುಂಬಿ ತುಂಬಿಟ್ಟರೂ ಕಾಲ ಶಾಯಿಯೊಣಗಿಸುವಾಗ.

ನನದೊಂದೇ ದಿಗಿಲು ಮಗಳದೀಗ ಹದಿಹರಯ,

ಎದೆಗಣ್ಣವಳದು ಸದಾ ಇಲ್ಲಿಂದಾಚೆಗೇ ನೆಟ್ಟಿದೆಯಾ?

ಅವಳ ಭಾವ, ಕತೆಯ ಕೌದಿ ಹೊಸೆವಾಗ ಆಗೆಲ್ಲ

ಮಾತು ಮಾತು ಬೆಸೆಯುತಿದ್ದ ಪದಸೇತುವೆ "ಅಮ್ಮ ಅಮ್ಮ"

ಕತೆಯಾಖಿರಿಗೆ ತೂಕಡಿಸುವ ದುಂಡು ಮುಖ ಎದೆಗೊತ್ತಿಕೊಂಡು

ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಲಾಲಿ ಹಾಡಿದರೂ ತೆರೆದ ಬೊಗಸೆಗಂಗಳ ಕರೆ ಮತ್ತೆ,

"ಅಮ್ಮ, ಅಮ್ಮ ನಾನೂ ಹಾಡಬೇಕಮ್ಮ"

"ಹಾಡೇ ಚಿನ್ನಾರಿ ಕಂದಮ್ಮಾ"ಅಂದರೆ,

ಹಾಡೂ ಹೊಸೆಯುತಾಳೆ ಕಿಲಕಿಲ ನಗೆಯೊಡತಿ,

"ಮುದ್ದು ಪುಟಾಣೀ ತಗೋ ಬಟಾಣೀ..."

ಆ ಬೆಡಗು ನಗು, ಸುಳ್ಳು ಕತೆ, ಮುದ್ದು ಕವಿತೆ

ಎಲ್ಲ ಕಾಲ ಕದ್ದು ಬಚ್ಚಿಟ್ಟಿದೆಯೇನು?

ಅಲ್ಲಿಂದಿಲ್ಲಿಗೆ ಅವಳಿಷ್ಟ ಬದಲಾಗದ್ದೊಂದಿದ್ದರೆ,

ಕೇಳಿದ್ದು, ಕೇಳದ್ದು ಎಲ್ಲ ತಂದೀವ ಅದೇ ಡೊರೆಮಾನು!