ಬಂಡೆ ಬಂಡೆಯಾಗುಳಿದಿದೆ.

----------------------
ಮೊರೆವ ಸಾಗರದ
ಮೈಲುದ್ದ ಸಾಗುವ ಶಬ್ಧ,
ಸಾಲುಸಾಲು ತೆರೆ,
ಮೆಲ್ಲ ಕಚಗುಳಿಯಿಡುವ
ನೂರಾರು ಜಲಚರಗಳು,
ನಿಟ್ಟಿಸುವ ಎಷ್ಟೋ ಕಣ್ಣೋಟ,
ತೇಲುವ, ಮುಳುಗುವ
ಜೀವ-ನಿರ್ಜೀವಗಳು,
ಮೇಲೆ ಹತ್ತಿಳಿವ ನೊರೆರಾಶಿ,
ದೇವಗೆಂದೆಸೆವ ನಾಣ್ಯಗಳು.

ಹೀಗೆ ಅದೆಷ್ಟೋ ಅಸ್ತಿತ್ವಗಳ
ನಡು ನಿಂತ ಹೆಬ್ಬಂಡೆ
ಶತಮಾನಗಳಿಂದ ಏಕಾಂಗಿ.
ನಿಷ್ಟುರ, ನಿರ್ದಯಿ ಮೌನವಷ್ಟೇ
ಆಸ್ತಿಯಾದ ಒಂಟಿತನ,
ಏಕಾಂತದ ಸೆಳೆತಕಿಲ್ಲಿ
ಅಯಸ್ಕಾಂತದ ಬಲ.

ಬಳಿ ಸಾರುವರ ತುಳಿತಕೊಮ್ಮೆ,
ಮೈಚಾಚಲು ಹಾಸಾಗಿ ಒಮ್ಮೆ,
ಧ್ಯಾನಕೆ ಆಸನವಾಗೊಮ್ಮೆ,
ಮೆಚ್ಚುಗೆಗೆ, ಕಣ್ಣೀರಿಗೆ,
ವಿಸ್ಮಯಕೆ, ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಭಯಕೂ
ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗುತಾ,
ತಾನೇನೆಂಬುದನೇ
ಮರೆತಿದೆ.

ಪ್ರಣಯಕೆ, ಮುನಿಸಿಗೆ,
ನಿರೀಕ್ಷೆಗೆ, ಹತಾಶೆಗೆ,
ಕಾಮದಾಟಾಟೋಪಕೆ,
ಕಂದಮ್ಮಗಳ
ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಾಲೆಯಾಟಕೆ,
ಜಗಳಕೆ, ಕೊನೆಗೊಮ್ಮೆ
ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗೂ ಒದಗಿ
ಸವೆದು ಸವಕಲಾಗಿದೆ.

ಮೇಲ್ಹಾಸು ಪಚ್ಚೆಕಂದು
ಪಾಚಿಯಾಗಿದ್ದರೂ
ಮೃದ್ವಂಗಿಗಳ ಎಡೆಬಿಡದ
ಒಡನಾಟಕೂ ಒಂದಿಷ್ಟೂ
ಮಿದುವಾಗಿಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿಲ್ಲ.
ಆನೆಗಾತ್ರದ ಅಲೆಹೊಡೆತಕೂ
ಕಿಮ್ಮಕ್ ಎಂದಿಲ್ಲ,
ಬಂಡೆ ಬರೀ ತಾನಾಗುಳಿದಿದೆ
ಅದಕೆ ಒಂಟಿಯಾಗಿದೆ.

---------------------