ಆಗೆಲ್ಲ ಚಿಕ್ಕದಿತ್ತು ಜಗತ್ತು
ನೀ ಕೇಳಿಸುವಷ್ಟು ನಾ ಬೆಳೆದಿರದ ಹೊತ್ತು.

ಕರಿಬಂಡೆ; ಮತ್ತಾಗೆಲ್ಲ ಹೀಗಲ್ಲ, ಬಿರುಮಳೆ.
ಪಾಚಿ ಮತ್ತು ಹೂವಷ್ಟು ಮಿದು ಹೆಜ್ಜೆ.
ಬಿಡದೆ ಸರಸರ ಹತ್ತಿಳಿಯುತಾ
ಜಾರಿ, ಸಾವರಿಸಿ, ಬೀಳದೆ ತುದಿಗೇರಿ
ಮತ್ತಿಳಿದು ಸಂಜೆಗೆ ಮನೆಹೊಗುವಾಗೆಲ್ಲ
ಕ್ಷಣವೊಂದೊಂದೂ ನಾ ನನ್ನೆದುರೇ ಇರುತಿದ್ದೆ.

ಅಜ್ಜನದೊಂದು ಅಲ್ಲದ್ದೊಂದು ಗದ್ದೆಯೆರಡು,
ಸಪೂರ ಹುಣಿಯೊಂದು ನಡು.
ಮತ್ತಾಗೆಲ್ಲ ಹೀಗಲ್ಲ, ಬಿಡದ ಆಟಿಯ ಮಳೆ
ಉಕ್ಕಿ ಹರಿವ ನೀರು ಅತ್ತಿಂದಿತ್ತ ಇತ್ತಿಂದತ್ತ
ಹವಾಯಿ ಚಪ್ಪಲ ಇನ್ನೂ ಎಳೆಗಾಲು
ಆಯ ತಪ್ಪದೆ ಸಂಭಾಳಿಸಿಕೊಂಡು ದಾಟಿ
ಹೋಗುತಾ ಬರುತಾ ಗಳಿಗೆಯೂ ಬಿಡದಂತೆ
ನಾ ನನ್ನೆದುರೇ ಇರುತಿದ್ದೆ.

ಮರ ಹತ್ತುತಾ, ಬಿದ್ದಳುತಾ,
ಹೊಂಡ ಹಾರುತಾ, ಕೊಚ್ಚೆಕೆಸರಾಗುತಾ,
ಬಾವಿಯಿಣುಕುತಾ, ಬೆಚ್ಚಿ ಕಣ್ಮುಚ್ಚುತಾ,
ಭೋರ್ಗರೆವ ನೆರೆಗೆ ಮೆಲ್ಲ ಕಾಲಿಕ್ಕಿ
ರಭಸ ಚಪ್ಪರಿಸುತಾ,
ಸೆಳೆವಿನ ತೋಡಿಗಿಳಿದು ಎಳೆವ ಹರಿವ
ಹಿಂದೆಳೆಯುತಾ
ಹೀಗೆ ಎಷ್ಟೆಷ್ಟೋ ನೆನಪಾಗುತವೆ.
ನಾ ಕಣ್ಮರೆಯಾದದ್ದು
ನನ್ನೇ ನಾ ಹುಡುಕಿದ್ದೂ
ಊಹೂಂ... ಒಮ್ಮೆಯೂ ಇಲ್ಲ.

ಈಗ ಜಗತ್ತು ದೊಡ್ಡದು.
ನೀ ಕೇಳಿಸುತ್ತಲೇ
ಎಟುಕದಿರುವಷ್ಟು ಪರಿಮಿತಿಯದ್ದು.

ಈಗೆಲ್ಲ ಹಾಗಿಲ್ಲ; ಇದ್ದರಿತ್ತು,
ಇಲ್ಲದಿರೆ ಆಟಿಯಲೂ ಮಳೆಗೆ ನೆರೆಯ ಜತೆಯಿಲ್ಲ.
ಸ್ಪಷ್ಟ ಹಾದಿ, ಸುದೃಢ ಪಾದ
ಸುಮ್ಮಸುಮ್ಮನೆ ಬೀಳುವ ಭಯ!
ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಲಿ, ನಗೆಯಲಿ, ಶೂನ್ಯದಾಳದಲಿ
ಮಾತಲಿ, ಪದದಲಿ, ಅಡಕವುಳಿದುದರಲಿ
ಬರುವಲಿ, ಇರುವಲಿ, ಇಲ್ಲಿಲ್ಲದಿರುವಲಿ
ವಿರಹದಲಿ, ಅಳುವಲಿ, ಆಸೆಯುತ್ಕಟತೆಯಲಿ
ಸತ್ಯದಲಿ, ಸುಳ್ಳಲಿ, ಆಣೆಪ್ರಮಾಣದಲಿ
ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ
ಸಂಭಾಳಿಸುವ ನನ್ನ ಹುಡುಕುತ್ತೇನೆ.
ಸಿಗದೇ ಹೋದಾಗ ಮತ್ತೆ
ರಾತ್ರಿಯಾಗುತ್ತದೆ
ನನ್ನ ಚೆಹರೆಗಳ ಅವಷ್ಟೂ ಕತೆ ಹೇಳುತ್ತದೆ
ಎಲ್ಲ ಗುರುತಿಟ್ಟುಕೊಂಡು
ಮತ್ತೆ ಹುಡುಕಾಟಕೆ ಹಗಲ ಕಾಯುತ್ತೇನೆ.