ತಾನರಳಿಸಿ
ಅವಳೊಡಲಿಗುದುರಿಸಿದ
ಪಾರಿಜಾತದ ಅರೆಬಿರಿದ ಮುಗುಳಿನಂದಕೆ
ತೃಪ್ತ ನಗುತಿದ್ದ ಭೂಮಿಯ
ದೂರದಾಗಸದಲಿ ಕೂತು ತಾ ಕೇಳುತಾನೆ..
"ನಾ ಸೂರ್ಯ, ಸುತ್ತ ನಭೋಮಂಡಲ..
ಒಂದಷ್ಟು ಗ್ರಹ,
ಮತ್ತೆಷ್ಟೋ ಉಪಗ್ರಹ,
ಲೆಕ್ಕ-ಪತ್ತೆಯಿಲ್ಲದಷ್ಟು ನಕ್ಷತ್ರ;
ಒಂದೊಂದಕೂ ಒಂದೊಂದು ಪಾತ್ರ,
ಕಾಣುವ, ಕಾಣದ ಅದೆಷ್ಟೋ ಉರಿವ ಗೋಲ,
ನುಂಗುವ ಕುಳಿ,
ಇನ್ನೆಷ್ಟೋ ತುಂಡು ಕಾಯ,
ಧೂಮಕೇತುಗಳು!
ಅನವರತ ಸುತ್ತುತಲೇ
ನೀನೆಲ್ಲ ಕಂಡೇ ಇರುವೆ.
ಹೇಳೇ ಜಗದ ಕಾಲಡಿಯ ನೆಲವೇ,
ನಿನಗೂ ನಕ್ಷತ್ರ, ಗ್ರಹ, ಉಪಗ್ರಹಗಳಾಸೆಯಿಲ್ಲವೇನೇ?"
ಭೂಮಿ ಕಿಲಕಿಲನೆ ನಗುತ್ತಲೇ
ಮತ್ತೆ ಧೋ ಎಂದಳುತ್ತಲೇ
ಎಂದೂ ಎಟುಕದವನ
ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಸುತ್ತುತ್ತಾಳೆ.
ಅವಳಿಗಿನ್ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ,
ಅಳಿಸಲಿಕೂ ನಗಿಸಲಿಕೂ...

ಅವಳ ಕಾಲದ ಬೊಗಸೆಯಲೀಗ
ರಾತ್ರಿಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ.
ಆಗಸದ ಅಮಾವಾಸ್ಯೆ ಕಪ್ಪುಕಡಲಲಿ
ಅವ ಸ್ಖಲಿಸಿದ ಬೆಳಕ ತುಂಡು
ಬಿದಿಗೆ ಚಂದ್ರಮನ
ಹೊತ್ತುತರುತಿತ್ತು ಕಿರುದೋಣಿ
ಮತ್ತುಲಿಯುತಿತ್ತು ಮೆಲುದನಿ..
ರಾಗಭಾವವದರ ಘಮವೊಂದು
ಅವಳಾಳದಲಿ ಅರಳಹೊರಟೆಲ್ಲ
ಮೊಗ್ಗುಗಳೆದೆ ತುಂಬುತಿತ್ತು..
ಎಲ್ಲವೂ ಎಲ್ಲವನೂ ಕೊಡುಕೊಳುತಿರುವಂತೆ...
ನಿಧಾನ ಲೋಕ ಹುಣ್ಣಿಮೆಯೆಡೆಗೆ ನಡೆಯುತಿತ್ತು.