ಸಾವಲೊಂದು ಹುಟ್ಟು

ಸಾವಾಗಿದೆ ಇಲ್ಲೊಂದು
ಉಸಿರು ನಿಂತದ್ದಲ್ಲದ
ಏನೂ ನಿಷ್ಕ್ರಿಯವಾಗದ
ಎಲ್ಲ ಮುಗಿದದ್ದಲ್ಲದ ಸಾವು.
　

ಸತ್ತ ದಾರುಣ ನೋವು
ಹುಟ್ಟುಹೊತ್ತ ಮೊಟ್ಟೆಗೆ ಕಾವು.
ಜನನಮರಣ ಆದ್ಯಂತರಹಿತ ಚಕ್ರ,
ಜನ್ಮಚಾಲನೆಗೆ ಅಂತ್ಯದ್ದೊಂದು ಪಾತ್ರ.
　
ಇದಕೆ ಸೂತಕವಿಲ್ಲ,
ಶೋಕಾಚರಣೆಯಿಲ್ಲ,
ಚಟ್ಟ, ಸ್ಮಶಾನಗಳಿಲ್ಲ,
ಸುಟ್ಟುಬಿಡುವ ಸಾವಿದಲ್ಲ.
ಅಮೂರ್ತ ಕೊನೆ, ಮತ್ತದರೊಳಗೆ
ಮೂರ್ತ ಹುಟ್ಟು. ಅಷ್ಟೇ....
　
ದೇಹವಲ್ಲದ್ದನುಂಡ ಸಾವಿಗೆ
ದೇಹ ಮೀರಿದ ಗ್ರಾಸ ದಕ್ಕಿತು.
ನೋವು ಹೀರಿ ಕಾವುರಿಸಿಕೊಂಡದ್ದಕೆ
ಶಾಖವೇರಿ ಗೆಲುವ ನಗೆ ನಕ್ಕಿತು.
　
ಮೊಳೆಮೊಳೆತು ಕೊಳೆಯುತಿದ್ದ ಕುಡಿಯೊಂದು
ಹುಡುಕುತಿತ್ತು ಜಾಗ, ಉರಿಯಲೇ ತಾ ಬೆಳೆವುದಿತ್ತು
ಬಂದಿಲ್ಲಿ ನೆಲವೂರಿತು, ಕೆಂಡವುಂಡು ನೆಲಬಿಟ್ಟೆದ್ದಿತು.
ಬಿತ್ತ ಮೆತ್ತನಿತ್ತು, ಮೊಳೆಯುತಲೇ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತು.
　
ಹೀರಲಿ ನೋವಿನನುಭವಸಾರ, ಆಗಲಿ ಸದೃಢಮರ.
ಅದು ಸತ್ತದ್ದು ಇದು ಹುಟ್ಟಿದ್ದು ಎಲ್ಲ ಸಾರಲಿ ಡಂಗುರ
ಇಲ್ಲ... ಸುಡುವಂಥ ಸಾವಿರದು ಇನ್ನಿದಕಿಲ್ಲಿ...
ಉರಿಯುಂಡು ಬೆಳೆದುದಕೆ ಕಾಳ್ಗಿಚ್ಚ ಭಯವೆಲ್ಲಿ?